این روزها یافته‌های دانشمندان، توانایی انسان برای ساخت کامپیوترها در مقیاس نانو را افزایش داده و قانون مور (Moore"s Law) در گفتگوهای روزمره مردم جای گرفته است.برای مثال چندی پیش یک تیم دانشگاهی تصویری را بر روی یک فوتون جا داد و طبق آخرین یافته‌ها، IBM توانسته است داده‌ها را در حجمی به اندازه یک اتم ذخیره کند.حال اگر ذهن‌تان پر از سوال‌هایی در مورد طرز کار کدهای "دودویی" شده، جای تعجب ندارد. قرار گرفتن یک‌پردازنده بر روی یک ذره شن چندان قابل قبول نیست و باید به IBM برای دستاوردهای باورنکردنی‌اش آفرین گفت. تصور می‌کنید تا چند وقت دیگر یک کامپیوتر نانو خواهید داشت؟ می‌خواهید باور کنید یا نه، ولی این تحول بیش از یک دهه به طول نخواهد انجامید.آینده علم روباتیک نیز به صورت تلفیق قطعات ماشینی در اندازه اتم درون بدن شما خواهد بود که به پردازش اطلاعات درون بدن اختصاص خواهند یافت. البته از نظر من چنین تغییراتی ممکن است بدن و سیستم حیاتی انسان را کمی ناکارآمد نشان دهد.پردازنده‌های آینده، دیگر سیلیکونی نخواهد بود و بیش‌تر از جنس رشته‌های کربنی در مقیاس نانو ساخته خواهند شد تا نیاز به هیچ نوع انرژی یا باتری برای کار نداشته باشند.کامپیوترهای مولکولی که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند قابلیت پردازش بالاتر از لپ‌تاپ‌های معمولی دارند.این نوع کامپیوترها می‌توانند از دو اتم هیدروژن برای سیستم روشن و خاموش کردن استفاده کنند و حال این سوال پیش می‌آید که کامپیوترهای آینده با به کارگیری مواد خام ساده‌تر در بخش‌های درونی‌شان برای مصرف‌کننده چه قیمتی خواهند داشت ؟